عبارت HTML ( اچ تی ام ال ) مخفف Hyper Text Markup Language به معنی زبان نشانه گذاری فوق متن است. Html زبان استاندارد طراحی صفحات وب است و کليه کدهای صفحه اعم از طرف سرور و طرف مشتری در نهايت به کدهای HTML تبديل شده و توسط مرورگر نمايش داده می شوند.
به عبارت دیگر مرورگر ها هیچکدام از کدها و کنترل های سمت سرور همچون کدهای asp و php را نمیشناسند و کد قابل فهم برای آنها اچ تی ام ال می باشد.
کامپایلر های زبان های برنامه نویسی سروری در نهایت کد های خود را برای نمایش به کد اچ تی ام ال تبدیل میکنند و برای مرورگر میفرستند تا به کاربران نمایش داده شود.
HTML یک زبان نشانه گذاری است ، به اين معنی که بخش های مختلف توسط اجزايی به نام تگ از هم جدا شده ، که هر کدام دارای کاربرد و خواص مربوط خود هستند . اين تگ ها به مرورگر اعلام می کنند که هر بخش از صفحه چه نوع عنصری است و بايد به چه صورت نمايش داده شود .
در يک صفحه HTML می توان انواع عناصر از قبيل متن ، تيتر ، عکس ، جدول و ... را قرار داد ، که برای هر عنصر بايد از تگ مربوط به آن استفاده کرد . صفحات HTML فقط از کد ها که به صورت متن هستند تشکيل شده اند. بدین معنا که برای تصویر کد مربوط به تمایش تصویر و جدول و ... کدهای اچ تی ام ال مربوط به هر یک را باید نوشت و مرورگر با رسیدن به این کد ها و تگ ها ، المنت های مرتبط با آن را نمایش می دهد.
هر یک از کدهای html ، معنا و مفهوم خاصی دارند و تأثیر مشخصی بر محتوا می‌گذارند. مثلاً برچسب‌هایی برای تغییر شکل ظاهری متن، نظیر درشت و ضخیم کردن یک کلمه یا برقراری پیوند به صفحات دیگر در اچ‌تی‌ام‌ال تعریف شده‌اند.
به عبارت کلی:
یک سند اچ‌تی‌ام‌ال، یک پروندهٔ مبتنی بر متن (Text–based) است که معمولاً با پسوند .htm یا .html نام‌گذاری شده و محتویات آن از برچسب‌های اچ‌تی‌ام‌ال تشکیل می‌شود. مرورگرهای وب، که قادر به درک و تفسیر برچسب‌های اچ‌تی‌ام‌ال هستند، تک‌تک آنها را از داخل سند اچ‌تی‌ام‌ال خوانده و سپس محتوای آن صفحه را نمایان‌سازی (Render) میکنند.
html زبان برنامه‌نویسی نیست، بلکه زبانی برای نشانه‌گذاری ابرمتن است و اساساً برای ساخت‌مند کردن اطلاعات و جدایش اجزای منطقی یک نوشتار — نظیر عناوین ، تصاویر ، فهرست‌ها ، بندها و جداول — به کار می‌رود. از سوی دیگر، اچ تی ام ال را نباید به عنوان زبانی برای صفحه‌آرایی یا نقاشی صفحات وب به کار بُرد.